Petra van Rij: "Ik lach weer”

Heel -



Petra van Rij was 32 toen haar man, zeezeiler Hans Horrevoets, om het leven kwam tijdens de Volvo Ocean Race. In de moeilijke jaren die volgden had ze veel steun aan contact met lotgenoten. Ze richtte daarom samen met haar zus de stichting De Jonge Weduwe op. “Ik kan nu anderen helpen.”

Hans kwam om het leven door een ongeluk. Op welk moment besefte jij dat hij nooit meer terug zou komen?

Ik heb Hans gezien toen hij dood was. Op dat moment dacht ik dat hij sliep. Eigenlijk is het niet te bevatten wat ‘dood’ is. Ik was helemaal niet bekend met de dood. Hans was 32, ik was 32 en samen hadden we net een peuter van 18 maanden en de tweede was op komst. Dan is het moment daar en niet te bevatten. Dat dood zo dood is. Dat het onomkeerbaar is en dat iemand nooit meer terugkomt. Dat heeft bij mij heel lang geduurd. Heel lang. In het zeilseizoen was Hans vaak lang van huis. En zo voelde het in het begin. Je wilt en kunt het niet geloven. Ik dacht: als ik moet bevallen, komt hij gewoon weer terug. Nog jaren dacht ik bij het zien van een bos krullen: daar is Hans! En dan kwam ik weer van een koude kermis thuis. Ik wilde het niet aanvaarden.